Nu we weer met z'n tweeën zijn krijgt poes meer aandacht. Meestal hebben we het rustig met z'n drieën, behalve als er dan weer zo'n "lawaaischopper" langs komt. Dit is altijd goed te merken, want dan wordt ze onrustig. Met bovenstaande titel bedoel ik een muziekleerling. Er komen zo een aantal langs per week en Minoes vlucht dan naar buiten. Net of ze uit haar comfortzone komt. Ze merkt dan meestal ook wel weer dat de leerling weer weg is en dan maakt ze met haar pootjes op het raam kenbaar dat ze er nu wel weer in wil. Lekker in het mandje slapen of even bij een van ons op schoot liggen. Ja, het is me wat met die poezen.
Sinds vorige week heb ik het borduurtje met de poes twee keer gemaakt. Een keer met één draadje over één draadje en een keer met één draadje over twee draadjes. Ik wil er een soort studie van maken. Manlief maakte de opmerking dat het toch mooier zou zijn met meerdere kleuren. Ik vind het altijd moeilijk om kleuren te kiezen en te combineren, maar ga het toch proberen. Daarvoor hebben we al mijn borduurgaren uitgezocht en op kleur in twee laatjes gemaakt. Daar zijn we wel een paar uur mee bezig geweest, maar dan is alles ook gesorteerd en op kleur.
Binnenkort start ik het patroon met kleuren. Wordt vervolgd.
Ondertussen heb ik ook een mooi boek gelezen. Het is wel een oorlogsboek [2e WO], als je daar niet van houdt moet je het niet gaan lezen, maar zeer lezenswaardig. Het is de debuutroman van Johnnie Donley Alexander, een pseudoniem voor een Nederlandse schrijfster. Het gaat over een romance, over kunst en over oorlog. Spannend, met verrassende wendingen en met een zodanige afloop dat ik verwacht dat er nog wel een vervolg komt. Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten