Er was eens een pioenroos. Hij stond in een tuin in Lutjegast. De eigenares van deze bloem was een mevrouw wiens zoon [mijn vader] ging trouwen met mijn moeder. Ze kregen een huisje met een tuintje en toen leek het mijn oma leuk om mijn moeder een stuk van deze pioenroos te geven. Dit is gebeurd. We schrijven het jaar 1952. Tijdens hun huwelijk zijn mijn vader en moeder ongeveer zes keer verhuisd. Elke keer dat zij gingen verhuizen, verhuisde de pioenroos mee. De laatste keer was in 1979. Toen ik trouwde kreeg ik van mijn moeder weer een stukje van deze pioenroos. Dit is nu de pioenroos die op de foto staat, in volle bloei te pronken met 58 bloemen en knoppen. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik reuzetrots ben op deze bloem die al zo oud is. De knoppen hangen van zwaarte volledig naar beneden en vanuit de kamer heb ik volledig zicht op deze bloemen. Schitterend voor deze tijd van het jaar. Vooral als je de geschiedenis weet. Toen ik mijn moeder vertelde van de vele bloeiende bloemen zei ze tegen mij: "O, ja, dat is die pioen die ik vroeger van Opoe kreeg!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten