Revalideren

Twee weken verder, een nieuwe heup en midden in het revalidatieproces. Ja er gebeurd soms heel wat in een mensenleven. Op 20 maart was het zover. Na een vroege operatie, acht uur ’s morgens, had ik om half elf een nieuwe heup geplaatst aan de rechterzijde. Voor iemand die nooit iets heeft en eigenlijk, behalve de twee bevallingen, geen dag doorbrengt in het ziekenhuis, kan ik je zeggen dat het een enerverende ervaring was. Ondertussen ben ik al weer anderhalve week thuis en zit ik middenin het herstel.

Ik loop blokjes rond het huis, doe mijn oefeningen en vermaak mij binnenshuis met behulp van mijn mantelzorgers. Want zonder hen was ik niets. Je bent behoorlijk gehandicapt en hebt voor veel zaken hulp nodig. Toch is het ook zo dat je steeds oplossingen vindt voor allerlei zaken. Gelukkig zijn er handige hulpmiddelen die je van dienst kunnen zijn, behalve als je kruk op de grond valt midden in de nacht. De hulp is dan snel ter plaatse, maar je voelt je niet fijn. Elke dag gaat het een stukje beter en wordt het iets gemakkelijker. Het geeft ook nieuwe uitdagingen. Mijn DD kookt nu elke dag en we krijgen steeds gerechten die we nog niet vaak hadden en heerlijk smaken.

Ondertussen is het Pasen geworden, de koudste Pasen sinds jaren. De bovenstaande datum is een bekende voor onze familie. Het was nl. de trouwdatum van onze vader en moeder. Ze zijn in 1952 getrouwd op 31 maart en hadden dus 61 jaar getrouwd kunnen zijn. Destijds lag er heel veel sneeuw op hun trouwdag en was het dus ook koud. Vandaag ligt er bij ons geen sneeuw [gisteren wel] en is het nog steeds koud. Ach, het voorjaar komt er aan, echt waar. De datum weten we nog niet, maar op teletekst staat dat het iedere dag een graadje warmer wordt. Een laat voorjaar is beter als geen voorjaar.

Aan freubelen kom ik natuurlijk niet echt toe. Toch heb ik wel geborduurd. Zo nu en dan in het ziekenhuis en nu ik thuis ben ook zo nu en dan. Ik had nog een serie van “Happy Birthday” te gaan in het rood en dat is nu bijna voltooid. Heel gemakkelijk om te doen en dat moet ook. Niet teveel rekenwerk in het hoofd als je herstellende bent. Dat komt vanzelf wel weer. Nu ben ik toch trots op mijn broddelwerkje. Zo noemde mijn buurman in het ziekenhuis het. Een heel aardige man die erg behulpzaam was. Het bleek dat hij kleermaker was geweest in zijn arbeidzame leven. Hij maakte maatpakken voor welgestelden. Leuke verhalen heb ik gehoord  met allerlei wetenswaardigheden. Ach je maakt wat mee.

Ondertussen heeft DS een overheerlijk ruikende poffert gemaakt. Deze wordt met smaak opgegeten door man, dochter en zoon. Niet door mij, wij hebben dat vroeger te vaak gegeten met gesmolten boter, bruine suiker en melk. Niet mijn favoriete gerecht. Ik heb het wel even geproefd natuurlijk, maar nee, ik geef mijn stukje wel aan een ander.   

Ik ga verder met oefenen, herstellen en ook genieten van alle positieve aandacht die ik van deze en gene krijg! Lief allemaal.